***
1983 წელს Led Zeppelin-ის მოყვარულმა რამდენიმე ქართველმა ახალგაზრდამ საბჭოთა საქართველოდან თვითმფრინავის გატაცება და ამ გზით უნდოდათ დაეღწიათ იმ საბჭოთა წყობილებისგან სადაც თავისუფლების მოყვარული ადამიანებისთვის ადგილი არ იყო ამიტომ ამერიკაში მოხვედრა სცადეს.
მათგან ერთ-ერთს უნდოდა ამერიკის პრეზიდენტ რეიგანთან ჩოხა-ახალუხით შესულიყო და მოეყოლა, თუ რა ხდებოდა მის ქვეყანაში, თუ როგორი შიშის ქვეშ ცხოვრობდნენ იმ საბჭოთა კავშირში, საიდანაც დიდ სიძლიერეს ანახებდნენ სხვა ქვეყნებს. მათი გულუბრყვილო მცდელობა წარუმატებელი აღმოჩნდა, რომელსაც მსხვერპლიც მოჰყვა თვითმფრინავის ეკიპაჟის წევრებსა და მგზავრებს შორის. ისინი დაიღუპნენ ე.შევარდნაძის ბრძანების მიერ, გარედან დაცხრილულიყო თვითმფრინავი. შიგნით მყოფმა ადამიანებმა თვითმფრინავის ფანჯრებზე ხელი მიადეს, რათა დაენახებინათ გარეთ მყოფებისთვის, რომ მათ შეეწყვიტათ სროლა გარედან, ყველას ხელები ქონდა დაცხრილული. გამტაცებლების მიერ მხოლოდ ერთი დაიღუპა იმის გამო რომ ეგონათ კაგებეს კაცი იყო, დაიღუპნენ გამტაცებლებიც, მათი უმეტესობა კი სასამართლოს წინაშე წარსდგა. ტერორიზმის ბრალდებით დაპატიმრებულ ახალგაზრდებს, ფეხმძიმე გოგონას გარდა (რომელიც საკანში ყოფნის დროს დააძინეს და ბავშვი მოაშრორეს), საბჭოთა ხელისუფლებამ სასჯელის უმაღლესი ზომა, დახვრეტა მიუსაჯა სადაც თვითვეული დახვრეტილის მშობლებს 3-3 მანეთი გადაახდევინეს ტყვიის საფასურად, აქედან ერთის მშობელს 6 მანეთი, რადგან ერთი ტყვია აცდა და მის მოკვლას ორი ტყვია დაჭირდა. სიკვდილით დასაჯეს ადამიანიც, რომელიც თვითმფრინავში საერთოდ არ მჯდარა, მაგრამ გამტაცებლების მეგობარი იყო. მათი საფლავები დღემდე უცნობია დახვრეტილების მშობლებისთვის. ”თვითმფრინავის ბიჭების საქმე” თანამედროვე, პოსტსაბჭოთა საქართველოში ჯერ კიდევ აქტუალურია. დღემდე კამათობენ იმაზე, სინამდვილეში ვინ იყვნენ ეს ახალგაზრდები: ჩვეულებრივი ტერორისტები თუ გმირები, რომლებიც საბჭოთა ხელისუფლებას დემონსტრაციულად დაუპირისპირდნენ.
ეს ამბავი თითქმის ყველამ იცის მაგრამ ყველასთვის არ არის ცნობილი სინამდვილეში რა მოხდა. ხალხმა უფრო ჭორების დონეზე იცის ამ ამბავის შესახებ. თუ ვინმეს აინტერესებს ამ ისტორიაზე დაწვრილებით გაიგოს ყველაფერი, უნდა წაიკითხოს დათო ტურაშვილის წიგნი ”ჯინსების თაობა”. ამ ამბავზე თავისუფალ თეატრში არის დადგმაც, რომელიც მართლა კარგი დადგმაა.
მათგან ერთ-ერთს უნდოდა ამერიკის პრეზიდენტ რეიგანთან ჩოხა-ახალუხით შესულიყო და მოეყოლა, თუ რა ხდებოდა მის ქვეყანაში, თუ როგორი შიშის ქვეშ ცხოვრობდნენ იმ საბჭოთა კავშირში, საიდანაც დიდ სიძლიერეს ანახებდნენ სხვა ქვეყნებს. მათი გულუბრყვილო მცდელობა წარუმატებელი აღმოჩნდა, რომელსაც მსხვერპლიც მოჰყვა თვითმფრინავის ეკიპაჟის წევრებსა და მგზავრებს შორის. ისინი დაიღუპნენ ე.შევარდნაძის ბრძანების მიერ, გარედან დაცხრილულიყო თვითმფრინავი. შიგნით მყოფმა ადამიანებმა თვითმფრინავის ფანჯრებზე ხელი მიადეს, რათა დაენახებინათ გარეთ მყოფებისთვის, რომ მათ შეეწყვიტათ სროლა გარედან, ყველას ხელები ქონდა დაცხრილული. გამტაცებლების მიერ მხოლოდ ერთი დაიღუპა იმის გამო რომ ეგონათ კაგებეს კაცი იყო, დაიღუპნენ გამტაცებლებიც, მათი უმეტესობა კი სასამართლოს წინაშე წარსდგა. ტერორიზმის ბრალდებით დაპატიმრებულ ახალგაზრდებს, ფეხმძიმე გოგონას გარდა (რომელიც საკანში ყოფნის დროს დააძინეს და ბავშვი მოაშრორეს), საბჭოთა ხელისუფლებამ სასჯელის უმაღლესი ზომა, დახვრეტა მიუსაჯა სადაც თვითვეული დახვრეტილის მშობლებს 3-3 მანეთი გადაახდევინეს ტყვიის საფასურად, აქედან ერთის მშობელს 6 მანეთი, რადგან ერთი ტყვია აცდა და მის მოკვლას ორი ტყვია დაჭირდა. სიკვდილით დასაჯეს ადამიანიც, რომელიც თვითმფრინავში საერთოდ არ მჯდარა, მაგრამ გამტაცებლების მეგობარი იყო. მათი საფლავები დღემდე უცნობია დახვრეტილების მშობლებისთვის. ”თვითმფრინავის ბიჭების საქმე” თანამედროვე, პოსტსაბჭოთა საქართველოში ჯერ კიდევ აქტუალურია. დღემდე კამათობენ იმაზე, სინამდვილეში ვინ იყვნენ ეს ახალგაზრდები: ჩვეულებრივი ტერორისტები თუ გმირები, რომლებიც საბჭოთა ხელისუფლებას დემონსტრაციულად დაუპირისპირდნენ.
ეს ამბავი თითქმის ყველამ იცის მაგრამ ყველასთვის არ არის ცნობილი სინამდვილეში რა მოხდა. ხალხმა უფრო ჭორების დონეზე იცის ამ ამბავის შესახებ. თუ ვინმეს აინტერესებს ამ ისტორიაზე დაწვრილებით გაიგოს ყველაფერი, უნდა წაიკითხოს დათო ტურაშვილის წიგნი ”ჯინსების თაობა”. ამ ამბავზე თავისუფალ თეატრში არის დადგმაც, რომელიც მართლა კარგი დადგმაა.
http://ucnauri.com/?p=3963#more-3963
***
ძლიერ «რეზონანსული» ამბავი 1983 წლის 18 ნოემბერს ახალგაზრდების ჯგუფის მიერ თვითმფრინავის გატაცება გახდა. მათ სცადეს კიევის მიმართულებით გაფრენილი თვითმფრინავის «შეტრიალება» თურქეთისაკენ. ინციდენტის შედეგად რამდენიმე სრულიად უდანაშაულო ადამიანი (ჩვეულებრივი, საბრალო «ობივატელი») დაიღუპა. თუმცა, მსხვერპლის დიდი ნაწილი მოჰყვა თვითმფრინავის თბილისში დაშვებისას ე.წ. «მერვე პოლკის» ჯარისკაცთა უთავბოლო სროლას. ეს პოლკი მაშინ ორმაგ დაქვემდებარებაში იყო და ძირითადად რუსი ჯარისკაცებისაგან შედგებოდა.
საქართველოს КГБ-ს შეფმა, ალექსი ინაურმა, მოსკოვიდან სახელგანთქმული სპეცჯგუფი «ალფა» გამოიძახა, რომელიც სამხედრო თვითმფრინავით ორმოციოდე წუთში ჩამოფრინდა თბილისში. ამ რაზმის მებრძოლთა პროფესიონალიზმზე სასწაულებს ჰყვებოდნენ.
«ალფამ» სულ 7 წუთი მოანდომა მთელს ოპერაციას. ერთი «გამტაცებელი» შტურმის დროს მოკლეს, დანარჩენები დააპატიმრეს. სასამართლო მხოლოდ რამდენიმე თვის შემდეგ - 1984 წლის აგვისტოში გაიმართა. გეგა კობახიძეს, რომლის მამა, ნიჭიერი კინორეჟისორი, უმუშევარი იყო და (როგორც მაშინ ამბობდნენ) ქუთაისში «პარკეტჩიკად» მუშაობდა, გრიგოლ ტაბიძესა და ძმებ ივერიელებს, აგრეთვე მღვდელს, ვინც დანაშაულებრივი ჯგუფი ჩამოაყალიბა, მაგრამ უშუალოდ აქციაში მონაწილეობა არ მიუღია, - სიკვდილი მიუსაჯეს. თინათინ ფეტვიაშვილს - 14 წლით თავისუფლების აღკვეთა. ესოდენ მკაცრი განაჩენის მთავარი ინიციატორი იმდროინდელი გენერალური პროკურორი ვახტანგ რაზმაძე გახდა. მას შემდგომშიც არაერთგზის უთქვამს, რომ მიიღო აბსოლუტურად სწორი გადაწყვეტილება და თავის სიმართლეში ეჭვიც არ ეპარება.
ცოტამ თუ იცის: იმ ხელმოწერებთან ერთად, რომელსაც აგროვებდნენ ინტელიგენციის ცნობილი წარმომადგენლები ახალგაზრდა ტერორისტებისათვის სიცოცხლის შესანარჩუნებლად (მხოლოდ რამდენიმემ გაბედა ეთქვა პრინციპულად უარი იმ მოტივით, რომ ტერორისტებმა სრულიად უდანაშაულო ადამიანები შეიწირეს), - გროვდებოდა სხვა ხელმოწერებიც: თვითმფრინავში დაღუპულთა ნათესავები და ახლობლები აგროვებდნენ ხელმოწერებს დამნაშავეთა უმკაცრესად დასჯის მოთხოვნით. მათი მოტივი იმ დროისთვისაც ძალზე ნიშანდობლივი იყო: «იმათ (ტერორისტებს – ავტ.) გამოუჩნდათ პატრონი და ჩვენი მკვდრები უპატრონოები არიან?»
განაჩენი აღსრულდა 1984 წლის შემოდგომაზე. თუმცა, მაშინ ბევრი ამტკიცებდა, ახალგაზრდები შეიწყალეს და შორეულ «ლაგერში» გააგზავნესო. მაგრამ იმდროინდელი რეჟიმის მარაზმატიულობა სწორედ იმაში მდგომარეობდა (ყველაფერთან ერთად), რომ დანამდვილებით ვერავინ ვერაფერს გაიგებდა. სპეციალური გადაცემა ტერორისტული აქტის თაობაზე დავით სოკოლოვს მიჰყავდა. ეს გადაცემა ეთერში 1984 წლის ზაფხულში გავიდა - როდესაც განაჩენი სისრულეში ჯერ კიდევ არ იყო მოყვანილი. შემაძრწუნებელ შთაბეჭდილებას ტოვებდა ახალგაზრდების სიმშვიდე და სიკვდილისათვის მზადყოფნა: «სათქმელი ბევრი არაფერი მაქვს - ჩვენ სიკვდილის ღირსნი ვართ და მოვკვდებით.»
http://www.experti.ge/kartuli1.htm
Особая папка КГБ. Совершенно секретно. Экз. ед.
"18 ноября 1983 года в 16.16 московского времени во время полета самолета Ту-134А, следовавшего по маршруту ТбилисиБатуми-Киев-Ленинград с 57 пассажирами и 7 членами экипажа на борту, группа вооруженных преступников смертельно ранила бортмеханика и заместителя начальника летно-штурманского отдела Управления гражданской авиации Грузинской ССР и потребовала изменить курс, посадить самолет в Турции.
Командир экипажа самолета не подчинился требованию преступников и произвел посадку в Тбилиси. Преступники захватили пассажиров в качестве заложников и настаивали на выполнении ранее выдвинутых требований. Председателем КГБ СССР было дано указание немедленно направить в Тбилиси сотрудников спецподразделения 7-го управления для освобождения заложников.
В 23.08. 38 сотрудников спецподразделения прибыли в Тбилиси". Через восемь лет, в ноябре 1991 года, во время правления Президента 3. Гамсахуурдиа, газета "Свободная Грузия" опубликует разоблачительную статью о том, как под руководством Э. Шеварднадзе была проведена "бессмысленная бойня", убийство молодых "борцов за свободу и независимость", пытавшихся покинуть на самолете "империю". Далее говорилось, что художник Гия Табидзе был убит, художник Давид Микаберидзе покончил с собой, актер Геча Кобахидзе, художник Сосо Церетели, врачи Паата и Кахи Ивериели получили ранения при штурме самолета "имперским спецназом".
No comments:
Post a Comment